Ia nahi gabe, esperimentu interesgarri bat atera zitzaidan lehengoan,
ikasgelan. 19-20 urte inguruko 30 bat ikasle dauzkat, zein baino zein
zintzoagoak, ondo kieto eta isilik egoten direnak bakoitza bere aulkian.
Ariketak egiten ari ginen, eta hamaika aldiz esan diedan arren
ateratzeko lasai arbelera, ariketa gaizki egiten badute ez dela ezer
gertatzen, are, hobe dela, baten akatsak zuzenduz guztiok ikasten
dugula, alferrik izaten da normalean nire ahalegina, eta ipurdiek
aulkian epel segitzen dute, bertan goxo.
Ikaragarria da porrotari diogun beldurra, gauzak gaizki egiteari,
jendaurrean lotsagarri geratzeari (xakearekin egitera doazen gisan,
antzerkia ere derrigor landu beharko litzateke eskoletan, halako arazoak
saihesteko, baina beste upel bateko ardoa da hori).
Ariketa ebaztera boluntariorik ateratzen ez zela ikusita, lotsa
galtzen hasteko (bestelako argibiderik eman gabe) banan-banan arbelera
aterarazi nituen, gutxien-gutxienez beren izena idaz zezaten. Esaneko,
guztiek bete zuten nire agindua batere kexarik gabe, eta arbel osoa
eurentzat garbi asko zuten arren, errenkada eta zutabe zuzenetan idatzi
zituzten euren izenak, marrarik izan gabe ere 6 bider 5eko taula ia
perfektu bat osatuz. Inor ez zen gai izan, bere aurreko ikasleak
marraztutako disziplinari aurre egin eta taula irudikatu hartatik kanpo
ipintzeko bere izena. Baten bat ausartu zen ingurukoek baino
letra-tamaina nabarmen handiagoa erabiltzera, besteren batek ezizena
jarri zuen (kasu, ez aurretik niri baimena eskatu gabe!), baina hortik
kanpo, matxinada gutxi; uniformetasun ia beldurgarriarekin jardun zuten
guzti-guztiek gainontzean.
Beldurra ematen digu taldetik kanpo sentitze hutsak, ez gara arauak
haustera ausartzen, meneko gara egin beharrekoa justua den ala ez geure
buruari galdetu ere egin gabe, zintzoak gara zintzotasuna zer den
zalantzan jartzera iritsi gabe.
Aurki denbora luzean klaseak emateari utziko diodalako ausartu naiz
agian halakoak egiten aurtengoan, ikasgelara akaso sekula bueltatuko ez
denaren askatasunak —beldur ezak— bultzatuta seguru asko. Eta damu naiz
lehenago horrelakoak gehiago egin ez izanaz, ni ere zintzo —zintzoegi—
eta zuzen —zuzenegi— aritu izanaz, sentitzen dudalako ni izan naizela,
hezkuntza sistemaren aurreko guztiei batuta, ikasle hauei arbelean lerro
eta zutabe ikusezin baina ondo mugatuak jarri dizkien azken katebegia.
Bi eskuak altxatzeko agindu nien. «Zorionekoak gu! Inork ez dio
alerjiarik klarionari!», egiaztatu nuen, eta boluntarioak eskatu nituen
arbelean ariketa ebazteko.
2015/11/30
Harpidetu honetara:
Argitaratu iruzkinak (Atom)
-
Behin irakurri nion Jim Jarmusch-i elkarrizketa batean garai batean 500 pelikula ikusten zituela urteko. 500 pelikula! Jota geratu nintzen, ...
-
Persepolis komikiaren iruditako bat Medikutara joan nintzen lehengoan, ez da broma. Komikiak ez zitzaizkidala gustatzen eta larrituta ne...
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina
Egin hemen zure iruzkina edo kritika..
Mila esker!
Bertol