1) Aita, goazen jolastera (egunean hamar bat aldiz)
2) Aita, kontatu ipuintxo bat (egunean bospasei aldiz)
3) Aita, ez dut lotara joan nahi (egunean, hiruzpalau aldiz)
("aita" jartzen duenean, "ama" ere jarrita beste hainbestetan, noski)
Polita da idatzita uztea (ahaztu egiten baitzaizkigu bestela gauzak), handia egiten denerako batez ere, gogorarazteko zenbat aldiz zulatu zigun belarria egunero-egunero hitz horietxekin.
Ez. Ez pentsatu gaizki. Ez da mendekua izango hitz horiekin prestatutako letra-zopa bisitan etortzen zaigun bakoitzero janarazten badiogu.
Txantxak alde batera utzita, duela hiruzpalau hilabete liburu baten hasieran irakurri nuen zita eder bat jartzera nator, udako oporrak zapore gozoarekin hasteko. Liburua "El que apaga la luz" zen, Juan Bonillarena. Eta zitak honela zioen:
“ ... y cada noche yo le
contaba a mis nietas historias que no acababan nunca porque ellas no me
permitían ponerle “el vivieron felices” y me pedían que las prolongase
con nuevos personajes hasta que se rendían al sueño. Entonces las
arropaba y me iba hasta la puerta, desde donde las miraba una vez más.
Sentía allí que un narrador, en el fondo, no es más que eso: el que apaga
la luz. Apagaba la luz y salía.”
W. Somerset Maugham
Ondo pasa oporrak!