Maricón el que no bote

Sanmartzialetan izan zen, duela hamabost bat urte. Joan ginen parrandara Irunera, eta halaxe genbiltzan, gozo-gozo, hogei urte izateak ematen duten inozo sentipen epel horrekin, denboraren erlojuak artean axola ez zitzaizkigula. Sanpelaiotan hasten ziren udako oporrak guretzat, herriko jaietan, eta huraxe izaten zen ordularia etxeko tiraderan uzteko eguna, San Joan sua baino errito garrantzitsuagoa. Estudiante tunante, eta lanik egiteko obligaziorik gabe (ez beste lagun batzuen tankeran, zortekoak gu!), festaz festa, parrandaz parranda ibiltzen ginen orduz geroztik.



Sanpelaioak motzegiak iruditu, akaso, eta Irunera joan ginen koadrilako lau mutil, ekainaren 28an, lesbiana, gay, bisexual eta transexualen harrotasunaren egunean, eta San Martzial festak hasita zeudela ondo bagenekielako, noski. Tabernan ari ginen kontu-kontari, kantu-kantari, norbaiti bururatu zitzaionean, zen eguna izanda, hain sarkorra den abesti harekin kantuan hastea: «maricoooon el que no bote, maricoooon el que no bote». Han gerturatu zitzaigun 25 bat urteko mutil gaztea, sekulako saltoak eginez, eta ahoa ondo beteta kantatuz gu geu hain sendo eta ozen abesten ari ginen abestia, eta halaxe segitu zuen, jauzika eta brinkoka, harik eta gure alboraino iritsi eta konturatu zen arte, sorpresa!, ez ginela gu batere mugitzen, ez geundela saltaka alegia, lurrean ondo kieto paratuta baizik, hankak harri, grabitatea lagun, jauzi egiteko imintzio txikienik egin gabe, gainera. Ez dut boterik ematen, ergo… Deskribatzerik ez dago gizajo haren aurpegiaren progresioa gure gorputz lurrean ondo finkatuei begira, geldi-geldi propio, ondo serio genituen aurpegi haiei so, «maricón el que no bote» kantatzen genuen bitartean. Barretik irribarrerako bidea egin zuen tipo haren bisaiak, irribarretik zalantzarakoa eta zalantzatik tragediarakoa. Antzekoa izan zen bere jauzien joera ere, sabaia ia jotzetik hasi eta guztiz desagertzera egin baitzuten.

Kirten hark taberna hura abandonatu beste erremediorik ez zuen izan, eta, gure paretik desagertu zenean, garaipen-barreak irten zitzaizkigun barren-barrenetik, besarkada suharrekin ospatu genuen. Ziurrenik, mutil hura ez zen homofobo konbentzitua, gizartearen olatuarekin dantza egiten zuen kaikua baizik, baina zer pentsatua emango zion gertatutakoak. Keinu txikiz jositako garaipentxoa izan zen, hitzik eta eztabaidarik gabekoa, orain modan dagoen bezala (eta hitz japoniarra dirudien arren):  baketsuki.

Urte asko pasatu dira hau gertatu zenetik, eta kontu hauetan dezente aurreratu dela uste dutenetakoa naizen arren, egiteko ere asko dagoela iruditzen zait. Nahiz eta zenbait euskal idazlek, esaterako, modu naturalean agertu beren homosexualitatea, futbol profesionalean, adibidez, tabu handia da oraindik gai hau. Neuer, Alemaniako selekzioko atezain titularra, agertu da berriki prentsan, homosexual diren futbolariei euren sexualitatearen orientazioa beldurrik gabe plazara dezaten esanez, homosexual guztientzat onuragarria izango delakoan. Erraza da esaten. Bestelakoa da, nire ustez, jorratu beharreko bidea, eta Iruneko anekdotak eman diezaguke pistaren bat. Izan ere, gainontzekoei gauzak eskatzen hasi ordez, zergatik ez du Neuer berak, adibidez, publikoki esaten bera ere homosexuala dela, edo bisexuala, nahiz eta guztiz eta osoro heterosexuala izan. Horretarako potrorik bagenu —zeren horretarako bai behar direla potroak—, iraultzaren erdia egina genuke.
                                                     Urola Kostako Hitzan argitaratua (2014/06/26)