Txikira beti hordago! liburuan datorren beste ipuin bat.
Bronx-eko Sam piano-jolearen istorioa.
Osorik irakur dezakezu hemen.
Zure iritzi/kritikak ezinbestekoak dira niretzat.
Animatu, eta idatzi iruzkin bat!
Mila esker!
-
Behin irakurri nion Jim Jarmusch-i elkarrizketa batean garai batean 500 pelikula ikusten zituela urteko. 500 pelikula! Jota geratu nintzen, ... -
Persepolis komikiaren iruditako bat Medikutara joan nintzen lehengoan, ez da broma. Komikiak ez zitzaizkidala gustatzen eta larrituta ne...
kontaktua: bertol@bertolarrieta.net
www.bertolarrieta.net
Penagarria, gure pertsonaiaren patua. Gauza asko gustatu zaizkit, agian gehien gustatu zaidana piano zuriaren sinbolismoa: glamurra irudikatzen du gehienetan, hemen berriz, nire ustez, bizitzaren karga, nolabait esateko. Polita!
ErantzunEzabatuBego(Irungoa)
Egia esan, ez nuen pianoaren sinbolismoan pentsatu, baina horixe da literaturaren aberastasun handienetakoa, ezta?, bakoitzak norbere irakurpena egin dezakeela; oso interesgarria da piano zuria bizitzaren kargarekin parekatzea. Mila esker, Bego! Benetan pozgarria da irakurle batek egindako ekarpena jasotzea.
EzabatuEz horregatik!
ErantzunEzabatuBego