 |
| Jon Mirande |
|
Imanol Epeldek rapera ekarritako
Euskaldun zintzoen balada indartsuak hartara bultzatuta, Miranderen poesia eta bere nobela motz ezaguna (
Haur besoetakoa)
irakurri ditut pasa den udan,
Haur besoetakoa nobelan,
berriz, pederastiako harreman baten kontakizun garratza ematen zaigu,
literarioki nire ustez bikaina lehen erdian, esajeratuegia amaieran.
Jakina da: antzeko gaia zerabilen Nabokovek bere
Lolita jada
klasikoan (eta arazo berbera dauka: hasiera bikainaren ondoren, bukaera
esajeratuegia da, eta euskaldunarenak ez daukan beste bat: orri mordo
bat sobran).
institutu garaiko irakurketa behartu eta
alferrikakoari mendeku hartuta. Kasu, euskal klasikoetan orain arte
topatu gabe nituenak aurkitu ditut (aipatutako klasikoen nire ezagutza
ez izanik batere exhaustiboa, dena esan behar bada). Harritu nau bere
poesia lizunaren gordinak, kontuan harturik 1950. urtearen bueltan
idatzita daudela, eta nola dabilen baten eta bestearen kontra jori,
bururik utzi gabe inoren lepo gainean;
