Laster hartuko du loak, esan zidan emazteak semea nire eskuetan utzi zuenean. Uztaileko asteazken eguzkitsu bat zen, arratsaldeko bostak, eta liburu on bat hartuta (Montoiaren Gasteizko hondartzak) abiatu nintzen paseoan, emaztearen hitzek adoretuta: nahikoa izango duzu ume-kotxean bueltatxo bat ematearekin…
 |
| Edozein momentu ona da... |
Terraza ongi aukeratzea ere, garrantzitsua zen. Errepidetik urrun behar zuen, motor baten burrunbak semea esnatzea ez banuen nahi; inguruan umerik ez izatea ere kontuan hartzekoa zen, gutxien espero duzunean marruka hasten iaioak baitira; koadrila zaratatsurik ere ez nuen nahi, barre zoliak ohikoak baitira halakoetan; karga eta deskargako lekua izatea ere ez zen komeni, kamioiek egiten duten zarata handia izaten baita…
Aukeratu nuen
azkenean. Leku lasaia zirudien: ez errepiderik, ez karga eta deskargarik, ez
umerik, ez koadrilarik, ez emakume ahoberorik… Eskatu nuen garagardoa
(inportatua, Leffe bat). Dastatu
nuen: mmmmmmm, oso hotza baina ez hotzegia, hatz eta erdiko aparrarekin,
Lefferen ohiko kopa zabal eta ederrean zerbitzatua. Semeari begiratu nion
begi-zeharka: lo-zomorro zegoen. Segi
horrela, segi horrela!, xuxurlatu nuen nirekiko. Liburua atera nuen, azala
laztandu, argazki bikain hura behatu nuen, atso zahar hura neuri begira
galernatik ihesi, kontra-azala irakurri nuen, egileak idatzitako liburuen
zerrenda: irakurtzen hasterako bete beharreko erritu ekidinezina zen. Kito.
Prest nengoen. Lehen orria ireki nuen, lehen paragrafoari ekin nion, lehen
esaldiari, lehen hitzari, eta une horretantxe, deabruak hartuta bezala, hamar
bat ume atera ziren aldameneko ezkaratzetik, marruka-txilioka-garrasika-oihuka,
atzetik azalik gabeko izaki begi-zakilduna balute bezala.
Hortik aurrerakoa, nori axola zaio?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina
Egin hemen zure iruzkina edo kritika..
Mila esker!
Bertol