Aitatasunaren ajeak eta biajeak (XI): Boto baten truke

Ez da posible izan. Ezin izan diogu gehiago eutsi: pasa den larunbatean zentro komertzial batera joan ginen, zentro komertzial gorrotagarrienean hartu genuen aterpe. Aitortzen dugu. Ia hiru urte eutsi diogu, elurrak, txingorrak eta euri amaiezinak jasan ditugu ahal izan dugun moduan, inguruko liburutegi guztiak eta bertako haur txokoak, frontoi estaliak, tabernak eta kafetegiak, akuariumak, museoak, elizak, antzokiak ezagutu ditugu, baina agortu zaizkigu ideiak, agortu ipuinak, mozorroak, marrazkiak, eskulanak, puzzleak, baloiak, pilotak, panpinak, kamioiak, hondeamakinak, trenak, hegazkinak ­–are, baita telebistak eta ordenagailuak eskaintzen dizkigun leihoak ere–, bukatu zaigu imajinazioa, azken euri-izurrite eternalak hutsik utzi gaitu, ez dakigu nora joan, ez dakigu zer egin, alderrai gabiltza etxeko zoko ezkutuenetatik, jostailu berriren bat izan daiteken ezer non topatuko, 1002. ipuina nola asmatuko, nola aterako probetxua apal hautseztatuetan pilatutako erlikia merkeei, eta ez dugu erdiesten, ez zaigu ezer bururatzen, eta okerrena dena, ezin diogu buelta eman kontuari.

Horregatik, mesedez eskatzen diogu Eusko Jaurlaritzari edo Europar Batasunari edo jakintsuen komiteari edo Francoren itzalaren biboteari, arren, ordain dezatela Lorenzo askatzeko eskatzen dutena, otoi, eman diezaietela haiei eskatzen duten guztia, helikoptero bat Kaiman Irletara joateko, dolarrak, euroak eta yenak, eman diezaietela dena.

Edo, bestela, egin ditzatela parke estaliak behingoz, egin dezatela zerbait –eta azkar!–, umeak ditugun gurasoen suizidio-tasak gehiago gorantz egin ez dezan bederen.