Aitatasunaren ajeak eta biajeak (VIII): hizkuntza dela eta ez dela (I)

Korrika ari garen egunotan, hizkuntzaren eskuratzeaz jardutea bururatu zait, misterio eder horri buruz. Ikustekoa baita nola zurrupatzen duten umeek inguruan entzundakoa, nola hasten diren pixkana-pixkana hitz egiten, zein azkar garatzen duten euren komunikatzeko gaitasuna, eta, aldiz, zenbat kostatzen zaigun helduoi beste hizkuntza bat ikastea...

Badira salbuespenak, hala ere. Badugu Informatika Fakultatean finlandiar ikerlari bat, urtebete pasatxoan, eta euskaltegian asteko bizpahiru arratsalde igarota, euskaraz primeran komunikatzeko gai dena. Ez nituzke lau eta bost urte euskara ikasten daramatzaten ikasleak desanimatu nahi: lasai, tipo honek gaitasun berezia dauka hizkuntzetarako.

Ingelesa ere bikain hitz egiten du, Finlandian ia denek bezala. Bere azalpena entzun nahi izan nuen:

-          Finlandian oso berandu, 6 urterekin, irakasten da irakurtzen ––esan zidan sagardotegirantz gindoazela––, baina ordurako haur gehienek bere kabuz ikasia dute. Pelikula guztiak eta kate atzerritarrak jatorrizko hizkuntzan ikusten ditugu telebistan, finlandierako azpitituluekin. Nola ez dugu, bada, ingelesa ikasiko! Eta telebistan diotena ulertu ahal izateko grinak bultzatuta ikasten dugu irakurtzen, gainera! Telebistak, ikustekotan, balio dezala zerbaiterako, ezta?

Finlandia, beti Finlandia, egin nuen nire artean, eta sagardotegira sartu ginen tipo hari zer bertso bota niezaiokeen pentsatzen nuen bitartean.

Ez zait sekula ahaztuko lehen basoa eskuetan geneukala egin zidan galdera:

-          Eta hik zergatik ez didak niri hika egiten?

Begi-zeharka begiratu nion finlandiar ––putaseme–– hari, eta blink edan nuen sagardoa. Ez da komeni basoan epeltzen uztea.

(...jarraituko du.)