Kubako argazkiak, koloretan

Kuban, 2008an egindako koloretako argazkiak, webgunean ikusgai.

Aitatasunaren ajeak eta biajeak (VI): Zer den bizitza

Elefante bat. Elefante marroi-granate antzerako bat oparitu zion beltzak emazteari, tabernan tripa handiarekin ikusi zuenean. Gerrikoak, lepokoak, eraztunak, ordulariak saltzen ari zen, eta gu tragoa hartzen, abuztu bukaerako egun eguzkitsu batean; oporren amaierari neurria hartzen, aldez aurretik.

-   Da suerte –esan zion gaztelania txukunean, eta zortzi hilabete eta erdiko tripa handia seinalatu zuen behatzarekin – Para ti, para ti... –gehitu zuen gero, oparitu egiten ziola argi adieraziz.

Sartu zen moduan atera zen tabernatik, ezer saldu gabe, tragorik hartu gabe, eta ezer eskaini ez izana damutu zitzaidan, berandutxo, hala ere.

Hemen nago orain, seme lokartuari begira:  ba al da ederragorik, umetxo bat lotan goxo ikustea baino? Elurra epel erortzen zure egongelako leihotik?

Urte eta erdi da gaur semea jaio zela, eta haren jaiotza etorri zait gogora, urterdimuga honetan, eta jaiotzarekin batera, elefante marroi-granate txikitxo hau, esku ahurrean eroso eserita daukadana; atzeko hanken gainean eserita baitago elefantea, eta tronpa altxatuta. Hainbat gauza idatzi ditut dagoeneko aitatasunari buruz, baina oraindik ez dut hasiera kontatu... Urte eta erdi behar izan ote dut hau idazteko adorea biltzeko?

Aitatasunaren ajeak eta biajeak (V): bidaia, norberaren barrunbeetara

Duela hamabost bat egun, semearekiko harremanak ondo bideratzen ikasteko aitzakiarekin, komunikazio ez-bortitzari buruzko ikastaro biziki interesgarrian parte hartu nuen, Nerea Mendizabalen eskutik (Antiguoko Txintxirrin haur eskolan). Semearekiko harremanak soilik ez, ingurukoekin ditugunak ere egoki jorratzeko bidea erakutsi zigun Nereak, edozein gatazka-egoerari modu ez-bortitzean erantzuteko metodoa, baina, batez ere, norberaren barrunbeetara begira jarri gintuen, norberaren erraietarainoko bidaia proposatu eta geure buruak ondo ezagutzeko parada eman zigun. Bidaia hori, esan beharrik ez dago, ez da doakoa; mingarria da, barrenak mugitzen dizkizu, inori ez baitzaio norberaren miseriak argitara ekartzea gustatzen, baina bidaia bere helmugaraino eramanez gero, zinez eskertuko duzu, gure burua ulertzeak baitakar ingurukoak hobeto konprenitzeko bidea.

Santa Ageda bezpera, elurretan

Bertol Arrieta ( cc-by: aitortu egiletza)

Donostiako Antiguo auzoan Ibaeta abesbatzakoak harrapatu ditugu, elur azpian kantari, Santa Ageda bezperan, eta hotza berotu digute.

Zortzi argazkiko erreportajetxo hau merezi zuten, gutxien gutxienik.

<<...baina eztarriz sano gabiltza
ta kanta nahi dugu gogoz! >>

Kubako argazkiak, zuri-beltzean

2008an Kuban egindako argazkiak, webgunean.

Bertol Arrieta (CC 3.0: aitortu & baldintza berdinetan partekatu)

Behean duzun "X iruzkin" botoiari emanda utz dezakezu argazki hauei buruzko zure iritzia.
mila esker,
bertol

Aitatasunaren ajeak eta biajeak (IV): umetxoaren negarrari, jaramonik ez?

Inguruan asko ikusten ari naiz: negarrez ari den umetxoari, oraindik hitz egiten ez dakien horri, jaramonik ez egitea, negarrez uztea, bere kabuz (azkenean) isiltzen den arte. Edo umetxoak bakarrik lo egin dezan Estivill metodoa aplikatzea.

Ez naiz ni aditua gai hauetan, baina honi buruzko oso ikuspuntu interesgarria irakurri dut, eta hemen jarriko dut halako laburpen bat, norbaiti lagungarri gerta dakiokeelakoan.

Aitatasunaren ajeak eta biajeak (III): gaitasun berri arraro hori

Bat-batean barneratzen duzun gaitasun bat da. Ahalegin berezirik egin gabe. Atzo ez zeneukan, eta gaur bai. Egun batetik bestera gertatzen da, harrigarria badirudi ere. Eta abilidade berri hori eskuratzeko, ez duzu ikasten jardun behar, ezta praktikatzen edo entrenatzen ere. Berez datorren zerbait da, nahi gabe zugan sortzen dena, ezerezetik etorria, betidanik zure baitan egon balitz bezala.

Baina ez da horrela. Ez da betidanik izan duzun gaitasun bat. Eta ez zeneukanean, harritu egiten zintuen besteengan erraztasun hori ikusteak, trebetasun hori normala balitz bezala nola erabiltzen zuten egiaztatzeak, eta zuk, inozo horrek, zertan ari ziren ulertu gabe, behatzen laguntza behar zenuen euren parean jartzeko…

Igaro dira egun ilun horiek, ordea. Orain, zu ere euretako bat zara. Eta okerrena da ez dakizula nola gertatu den, ezta zehazki noiz gertatu den ere. Atzo izan ote zen, herenegun, edo duela bi aste, auskalo!, baina bat-batean norbaitek zure semeak zenbat denbora duen galdetu dizunean, bai, zuk ere halaxe erantzun duzu: hamabost hilabete. Eta harrituta begiratu diozu zeure buruari, euroak pezetatara bihurtu behar ez bazenitu bezala sentitu zara, semearen adina hilabeteetan emateko eta hilabete horiek zenbat denbora diren ulertzeko gai zarela ikusi duzunean.

Eta pentsatzea, lehen, duela ez horrenbeste, gorrotatu egiten zenituela urte eta erdi esan ordez hemezortzi hilabete zioten odolgabe haiek…